Człowiek dostrzega zazwyczaj wyłącznie ściernisko przejściowości, nie zauważając wypełnionych po brzegi spichrzów przeszłości, w których zgromadził plony swojego życia: dokonane czyny, przeżyte miłości, wreszcie cierpienia, które zniósł z odwagą i godnością (s.218)
(...) nie ma powodu litować się nad starymi ludźmi. Przeciwnie, młodzi powinni im raczej zazdrościć. To prawda, że na starszych nie czekają w przyszłości nowe możliwości i szanse. Mają jednak coś więcej - miejsce przyszłych możliwości zajęły rzeczywistości w przeszłości - wykorzystane szanse, wypełnione sensy, zrealizowane wartości - i nikt oraz nic nie zdoła im odebrać zgromadzonych w przeszłości skarbów.
Z uwagi na możliwość odnalezienia sensu w cierpieniu należałoby uznać sens życia za bezwarunkowy, przy¬najmniej potencjalnie. Jednakże ów bezwarunkowy sens znajduje swą analogię w bezwarunkowej wartości każdego człowieka. To ona gwarantuje niezaprzeczalną jakość ludzkiej godności. Podobnie jak nasze życie ma swój potencjalny sens w każdych, nawet najbardziej tragicznych okolicznościach, tak też wartość każdego człowieka pozostaje dla niego prawdziwa, ma oparcie w wartościach urzeczywistnionych przez niego w przeszłości i nie zależy od stopnia użyteczności, jaką człowiek obecnie sobie przypisuje (s. 219)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz